به گزارش ایسنا و به نقل از تی ای، در بیماری‌های خود ایمنی، سیستم ایمنی بدن به خود اندام‌های بدن حمله می‌کند. بیماری ام اس شایع‌ترین بیماری خود ایمنی سیستم عصبی مرکزی محسوب می‌شود. در بیماری ام اس، سیستم ایمنی به میلین(غلاف محافظتی که رشته‌های عصبی را می‌پوشاند)، حمله می‌کند. این بیماری باعث ایجاد مشکلات ارتباطی بین مغز و سایر اعضای بدن فرد می‌شود.
طبق نظریه تاریخچه زندگی، وقتی شرایط محیط مساعد باشد، منابع مورد استفاده هر موجود به رشد و تولید مثل اختصاص می‌یابد اما در محیط‌های نامساعد، برنامه تغییر کرده و به جای آنکه منابع به رشد و تولید مثل اختصاص یابد به نگهداری اختصاص می‌یابد. این ویژگی نگهداری علاوه بر ایجاد ایمنی، سبب سازگاری بدن با کمبود انرژی و تغییرات رخ داده در دمای محیط می‌شود.
دانشمندان دانشگاه ژنو(UNIGE) این ایده را در زمینه خاصی از پزشکی تحت عنوان “فعالسازی اشتباه سیستم ایمنی که باعث بیماری‌های خود ایمنی می‌شود”، بسط دادند.
آنها به همین منظور موش‌های مبتلا به بیماری ام اس را مورد مطالعه قرار دادند و دریافتند که چگونه قرار گرفتن در معرض سرما بدن را مجبور می‌کند تا منابع خود را از حالت سیستم ایمنی به سمت حالت حفظ و نگهداری حرارت بدن تغییر دهد.
طی این مطالعه دانشمندان موش‌ها را در محیطی نسبتا سرد حدود ۱۰ درجه سانتی‌گراد قرار دادند و سپس سازگاری بدن موش‌ها در برابر کاهش تدریجی دمای محیط را بررسی کردند. آنها دریافتند که قرار گرفتن در معرض سرما، MHCII روی مونوسیت‌ها را کاهش می‌دهد. علاوه بر آن سرما از طریق تعدیل مونوسیت‌ها، فرایند آماده‌سازی سلول تی و بیماری زایی را نیز سرکوب می‌کند.
